மொராக்கோ என்றாலே ஷாஃப்ஷான் நகரத்தின் வசீகரமான நீல நிறத்தில் துவங்கி, 1940களில் வெளிவந்து புகழ்பெற்ற காசாபிளாங்கா திரைப்படம் வரையில் பல படிமங்கள் நினைவுக்கு வரும். ஆப்பிரிக்க - அரபுப் பண்பாடு மற்றும் மொழியின் கலவையான அடுக்குகளும், பிரெஞ்சு காலனிய வரலாறும் மொராக்கோவின் வசீகரத்தை இன்னும் ஒளிரச் செய்கின்றன. இந்த வகைப்பாடுகளில் இன்னொரு அழகும் சேர்ந்திருக்கிறது. தோஹாவில் நடந்த ஃபிஃபா உலகக் கோப்பையில் இந்த அட்லாஸ் சிங்கங்களின் எழுச்சியான ஆட்டம்தான் அது. அரையிறுதியில் பிரான்சுக்கு எதிராக 0-2 என்ற கோல் கணக்கில் தோல்வியடைந்த மொராக்கோவின் கனவு ஆட்டம், விளையாட்டை வேறொரு தளத்துக்கு எடுத்துச் செல்லும் அனைத்துக் கூறுகளையும் கொண்டிருந்தது. குறிப்பாக, நிலைப்படுத்தப்பட்ட படிநிலைகளை உடைத்து தூள் தூளாக்கும் ஒரு பின்தங்கிய அணியின் மகத்தான கதையைக் கொண்டிருந்தது. குரூப் எஃப்பில் முன்னிலை வகித்து நாக் அவுட் சுற்றுகளுக்கு தகுதி பெற்றார்கள் அச்ஃரப் ஹக்கீமியின் அணியினர். இதற்கு முன்பு, டியாகோ மரடோனாவின் ஒளிவட்டம் சூழ்ந்திருந்த 1986ஆம் ஆண்டு மெக்ஸிகோவில் நடந்த போட்டியில்தான் இப்படியொரு சாதனையை அந்த நாடு நிகழ்த்தியிருந்தது. தற்போதைய உலகக் கோப்பையில் மொராக்கோவின் இந்த மிகப் பெரிய ஆட்டம், பெல்ஜியம், ஸ்பெயின் மற்றும் போர்ச்சுகலை வீழ்த்தியது. ஆப்பிரிக்காவில் கொண்டாட்டங்கள் வெடித்தன. போட்டி நடந்த கத்தாரிலும் மேற்காசியாவிலும் அரபு நட்பின் அடிப்படையிலான உற்சாகம் நிறைந்திருந்தது. இந்த இரண்டு வகை கொண்டாட்ட மனநிலையை பிரதிபலித்தது மிட்பீல்டர் அசெதின் ஒனாஹியின் கூற்று. “ஆப்பிரிக்காவுக்காகவும், அரேபியர்களுக்காகவும்கூட நாங்கள் வரலாற்றில் நுழைந்திருக்கிறோம்” என்றார் அவர். காயம்பட்ட ஒரு சுய இலக்கைத் தவிர்த்து இறுக்கமான சில நேரங்களில் கொஞ்சம் மோசமான தற்காப்பு, மொராக்கோவின் பாதையை ஒளிரச் செய்தது எனலாம். பிரான்ஸ் ஒரு வழியாக முன்னேற வழி கண்டுபிடிக்கும் வரையில் அந்த நாடு எதிரிகளை எச்சரிக்கையுடனேயே இருக்கச் செய்தது. லியோனல் மெஸ்ஸியின் திறமையை போற்றும் ஒரு போட்டியில், மொராக்கோவின் சிறப்பான ஆட்டம் ஒரு தேவதைக் கதையைப்
போலிருக்கிறது. உலகக் கோப்பை அரையிறுதிக்கு தகுதிப் பெற்ற ஒரே ஆப்பிரிக்க நாடு இது. தென் அமெரிக்காவையும் ஐரோப்பாவையும் மையப்படுத்திய கால்பந்தாட்டத்தின் எழுச்சியூட்டும் கதைகளுக்கு ஒரு மாற்றை ஆப்ரிக்க-ஆசிய கூட்டணியால் வழங்க முடியும் என்பதை செனகல், ஜப்பான், தென் கொரியாவுடன் சேர்ந்து மொராக்கோ நிரூபித்தது. மொராக்கோ அணிகளிடையிலும் நம்பிக்கை துளித்திருக்கிறது. ஸ்பெயினில் உதவியாளராக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தவர் ஹக்கீமியின் தாய். ஆட்டத்துக்கு பின்னர் அவரை ஹக்கீமி அணைத்துக் கொண்ட விதத்தில் நன்றியுணர்வு நிறைந்திருந்தது. வலுவான அணிகளுக்கு எதிராக வெற்றி பெற முடியும் என்கிற நம்பிக்கை, பிளேமேக்கர் ஹகீம் ஜியெச், மிட்பீல்டர் சோபியன் அம்ராபெட் மர்றும் பாதுகாவலர் யாசின் பவுனோவின் ஆட்டங்களில் மிளிர்ந்தது. அதிலும் அந்த கடைசி பெயர், தடைகளின் முகத்தில் நின்ற கோட்டை. டாரிஜா, பெர்பெர், ஆங்கிலம் அல்லது பிரெஞ்சு மொழி பேசும் பயிற்சியாளர் வாலித் ரெக்ராகுயியின் படைகள் கால்பந்தின் மூலம் ஒரு பொதுவான உணர்வை கண்டடைந்தார்கள். “சாத்தியமற்றது என்பது மொராக்கோவின் தன்மையில்லை” என்று உற்சாகமாகச் சொன்னார் ஒரு வர்ணனையாளர். வேறு திட்டங்களுடன் பிரான்ஸ் நுழையும் வரையில் அது உண்மையாகவும் இருந்தது. குரூப் எஃப்பிலிருந்து மொராக்கோவுடன் குரோஷியாவும் சொன்னதை செய்தது. காலிறுதியில் பிரேசிலை அதிரச் செய்தது அந்த நாடு. இதன் விளைவாக காலிறுதியின் ஆரம்ப கட்டம் வரையில் கவனமாக இருந்தது லத்தீன் அமெரிக்க ஜாம்பவானான அர்ஜெண்டினா. ஆனால் மெஸ்ஸியின் மகத்தான ஆட்டம் அவரது சகா லூகா மோட்ரிச்சின் கனவுகளை தகர்த்தது. இப்போது மூன்றாவது இடத்துக்கான போட்டியில் மொராக்காவும் குரோஷியாவும் இருக்கின்றன.
This editorial has been translated from English, which can be read here.
